5 juni 2018
Natuur-dyslexie
“Kom gauw kijken, een heel mooie vogel!”. Ik storm het zonnige Spaanse terras op en zie nog net een schim in wit en bruin. “Hij was echt heel mooi, met een kuif als een kieviet”, vertelt zus enthousiast. Deze beschrijving overdenk ik met enige scepsis aangezien zus een mus en een duif nog niet uit elkaar kan houden. Mijn familie heeft een aangeboren niet-natuur-gen of te wel natuur-dyslexie!
Al vaker heb ik me afgevraagd of ik een wisselkind ben. De belangstelling voor en kennis van natuur zijn schrikbarend beperkt bij deze Gooise bureaufunctionarissen. Daarom zit het me dwars dat zus wel, tot twee keer toe, die prachtige vogel ziet en ik niet. Op Menorca, het Spaanse eiland waar wij vakantie vieren, is het een weelde aan bloemen, kalkrotskust en vogels. De temperatuur is heerlijk en dus zijn we vaak bij het zwembad. En daar werd ik dan ook uiteindelijk getrakteerd op een show van deze bijzondere vogel… “Een hop!” roep ik enthousiast terwijl ik me snel omdraai en pardoes in het water kukel. Dit ga je niet menen, een echte hop! Een zwierige vlucht laat hem landen op het muurtje bij het zwembad. Zijn uitwaaierende hanenkam op zijn kop met zwart-witte punten zou een indiaan niet misstaan. Zijn houding is parmantig en met zijn kraaloogjes gluurt hij brutaal om zich heen. Het driekleurige verenkleed, de lange snavel, zijn postuur, alles is indrukwekkend aan hem. Terwijl hij zijn weg vervolgt vouwt de kam weer in en krijgt zijn kop een haast bizarre vorm. Het lijkt wel een langgerekte mijter die op zijn kop staat. Het is wel de meest bijzondere vogel die ik ooit heb gezien. Een frappant fenomeen van de hop – wat ik gelukkig niet zelf heb ervaren – is dat hij enorm stinkt! Ook dat komt niet vaak voor bij vogels. Het is deels hygiëne, het zijn gewoon vuilakkers die nooit hun nest schoonmaken. Maar ook heeft mevrouw hop een speciale stinkklier die vooral tijdens het broedseizoen actief is. Het is een soort afschrikwekkende parfum, dat zelfs over een mogelijke vijand heen kan worden gespoten. Jakkes, dan denk je wel twee keer na voor je een hop-kind op de menukaart zet! Dat ik hier op dit Spaanse eiland wordt getrakteerd op deze bijzondere waarneming laat zich overigens wel horen. De hop houdt van een rijk gevarieerd landschap, waar veel steen en oude bouwsels te vinden zijn. En dat is dan ook het probleem waarom hij in Nederland al sinds de jaren 70 niet meer voorkomt: Nederland is te netjes en te klein om oude gebouwen te laten staan, maar jammer is het wel…
Mijn ontmoeting met de hop ging voor de overige badgasten volgens mij gepaard met een hartstilstand, zo geschrokken zijn ze van mijn enthousiaste kreet. De perplexe blikken en ietwat meewarige blikken zetten me wel aan het denken. Er zijn dus meer mensen die lijden aan natuur-dyslexie of… ligt het aan mij en kamp ik met natuur-stoornis?
Lees de blog op http://www.martinedubois.nl/.
Klik hier voor meer info over Mijn Stukje Natuur
Deel deze pagina
